کانون دوست داشتنی من

کانون ابرار را دوست دارم، مثل مسجد حمزه (ع) مثل هیئت منتظران (عج). کانون ابرار را دوست دارم مثل شغلت و شانش که از تو می‏تواند آدم دیگری بسازد،کم کم.

کانون ابرار را دوست دارم مثل شعر و داستان و خواندن کتاب که بخشی از زندگی‏ام شده.

کانون ابرار را دوست دارم، چون از معدود مراکز فرهنگی نوپایی است که  که با کمترین پشتوانه دولتی در محله ما شروع به فعالیت کرده است و کم کم دارد همانی می‏شود که هدف مؤسسانش برای جلب رضایت خدا و اهالی محل بوده.

کانون ابرار را دوست دارم، چون مثل آدم‏های خاص که در مسیر تکرار نمی ‏افتند و پشت هم به مراتب موفقیت می‏ رسند حرکت می‏کند.

در این روزها که کانون ابرار اولین روزهای چهار سالگی‏اش را سپری می‏کند و نشریه صحیفه هم سومین سال کاریش کلید می‏خورد؛ افتتاح مرکز آموزش علوم کامپیوتر ابرار با مجوز رسمی از سازمان فنی و حرفه‏ای در راه است.

 یادم می‏آید در اولین سال شروع به کار کانون، تنها یک کامپیوتر ساده داشتیم که آن هم با رایزنی بچه‏ها؛ یکی از دوستان آن را برای آموزش هدیه کرد. به این فکر می‏کنم که با وجود  مهد قرآن و پیش‏دبستانی در محیطی مذهبی با نام مسجد و امکانات کانون، چه تأثیر خاصی توانسته‏ ایم در ذهن کودکان بگذاریم؛ به این فکر می‏ کنم که برای کودکانی که سال‏ها بعد دکتر و مهندس شده‏اند و شروع تحصیلشان از این فضا بوده، کاری کرده‏ایم که آن‏ها به لطف سعی ناچیز ما در مساجد ثابت قدم باشند! آیا!

 بگذریم . . .

حالا چند سال از افتتاح کانون می‏گذرد و کانون ابرار به لطف خدا و به همت اعضایش دارای سایت کامپیوتر، خانه فرهنگ دیجیتال با ده‏ها نرم افزار مورد تأیید وزارت ارشاد، کتابخانه با 3000 جلد کتاب، سامانه پیامک و . . . پرچم افتخاری برای اهالی محل  شده است.

تمام این تلاشها و پیشرفت‏ها نشان دهنده پویایی نوجوانان و جوانان محله ماست. به امید خدا کانون ابرار همیشه فعال می‏ماند، حتی اگر تمام اعضایش عوض شوند و نفرات جدید جای آنها را بگیرند.

رضا شاعری